Hoe gaat het met je? Kan je een beetje wennen aan je nieuwe ritme? Je zal je werk en collega’s wel missen. Het is belangrijk hè, dat je wel een ritme houdt. En dat je actief blijft. Niet te lang achter de geraniums gaan zitten, hoor. Dat is niet goed voor je. Ik zie af en toe wel leuke vacatures voorbij komen voor je. Zal ik ze naar je doorsturen? Alle beetjes helpen, denk ik dan maar.
Hoe gaat het eigenlijk met het solliciteren?
Heb je al gesprekken ergens? Met jouw staat van dienst hoeft het toch geen probleem te zijn om werk te vinden. Jij hebt zo een baan gevonden, lijkt me. Ik heb er alle vertrouwen in, hoor. Iedere werkgever moet in z’n handjes knijpen met iemand als jij in z’n gelederen. Ik zal met je meedenken en als ik wat zie, dan mail ik ’t even naar je door. Succes, hoor! En kop op, je was de laatste tijd toch ook niet meer zo gelukkig met die baan. Je gaat nu gewoon iets veel leukers doen!
Baanverlies door ontslag?
Wanneer je door boventalligheid, een reorganisatie of een faillissement je baan verliest, dan staat je wereld op z’n kop. Zelfs als je het aan hebt zien komen, dan overvalt het je toch die eerste werkloze dagen, weken en soms zelfs maanden. Misschien waren de laatste weken op je werk niet de meest inspirerende en gezellige dagen, maar alleen thuis zitten terwijl iedereen in de straat ’s ochtends naar z’n werk gaat, maakt dat je je behoorlijk afgewezen of zelfs afgedankt kan voelen.
Je krijgt sollicitatietips. Maar wat heb je echt nodig?
Zodra je wereldkundig hebt gemaakt in welke situatie je verkeert, dan komt er iets op gang wat je vooraf niet ziet aankomen. Enerzijds zijn dat onbekende emoties die per dag kunnen verschillen en nogal bepalend zijn voor hoe jij je voelt, anderzijds zijn dat de mensen om je heen die zich anders gaan gedragen dan je zou willen. Op beiden kan je invloed uitoefenen, maar het duurt vaak even voor je beseft wat er gebeurt en waarom je er zo’n last van hebt. Ik raad mensen daarom aan goed na te denken over wat ze nodig hebben; van zichzelf en van anderen.
Het helpt niet als je al die emoties probeert weg te stoppen, te bagatelliseren of je ontkennen. Je bent in een rare, nieuwe en vervelende situatie terecht gekomen. Je bent iets wezenlijks kwijt geraakt. Voor heel veel mensen is werk echt een belangrijk onderdeel van hun bestaan. Meestal zijn we ons dat niet eens zo bewust. Dat blijkt plotseling wanneer dat werk wegvalt. Als dat werk dan op een dag wegvalt, dan val je in een zwart gat. In de rouwcurve herkennen we emoties die horen bij verlies:
- verdoving
- ontkenning
- woede
- angst
- zorgen
- verdriet
- apathie
En dat kan leiden tot het stadium ‘in put zitten’. Niet iedereen schraapt over de bodem van de put, maar vrijwel iedereen pakt er op zijn of haar manier een laagje van mee.
Jouw eigen rouwproces
Voor mensen die dat niet hebben meegemaakt (en dat zijn er ondanks de enorme werkloosheidscijfers van een paar jaar geleden), is dit een onbekend fenomeen. Een theoretisch fenomeen. Ze hebben er slechts een theoretisch beeld bij, ze denken te weten hoe zij om zouden gaan met baanverlies en stemmen daar ook hun advies op af. Dat betekent dat je, naast je eigen rouwproces, te maken krijgt met goed bedoelde adviezen. Hulp waar je soms helemaal niet op zit te wachten.
En vaak ook nog allerlei aanmoedigingen die de plank volledig misslaan, omdat die aanmoedigingen helemaal niet passen bij de emoties die jouw dagen bepalen. Je hebt iets anders nodig. Maar zeg je dat ook?
Baanverlies maakt je verdrietig, maakt je onzeker en maakt je eenzaam. Daar heb je eerst mee te dealen. Als dit je dwars zit, zal je daar eerst mee aan de slag moeten. Deze emoties helpen je namelijk helemaal niet aan een baan, ze werken zelfs averechts in het sollicitatieproces. En dat proces brengt ook weer andere hindernissen met zich mee, dus daar moet je wel echt klaar voor zijn. Ben je dat niet, dan heb je niks aan de goed bedoelde adviezen, al die mooie vacatures en de aanmoedigingen van je naasten.
….. NU EVEN NIET!
De vraag is natuurlijk wat je hiermee kan. Of wil. Misschien volstaat een uitleg? Geef je emoties, overwegingen en onzekerheden een beetje prijs. Laat de ander je helpen op een manier waar jij nu iets aan hebt. Het is niet gek dat je tijd nodig hebt en dat je hoofd vol zit met andere dingen, dan vacatures en sollicitatiegesprekken. Hoe actief je ook was toen je nog werkte, dat zegt niks over de manier waarop jij omgaat met je baanverlies. Licht het toe, want je omgeving heeft echt geen idee. Ze kennen je immers ook niet op die manier.
Eigenlijk ervaar je een vorm van stress. Zo wordt er vaak niet naar gekeken, maar alle kenmerken wijzen er wel op. Ben je oververmoeid, futloos, emotioneel, prikkelbaar en (licht) depressief? Moet je toegeven dat je wat vergeetachtig bent en kan je je maar kortstondig concentreren? Dan scoor je 7 van de 10 kenmerken van overspannenheid. En iemand die overspannen is, krijgt het (dokters)advies om tijd te nemen om te herstellen, om het een poosje heel erg rustig aan te doen. Je lijf en je brein hebben het nodig. Je stress-systeem bepaalt momenteel hoe jij naar jezelf en de wereld kijkt. En dat is niet hoe het werkelijk is. Geef het tijd.
Zelfzorg, ook als je een uitkering ontvangt.
Alleen jij weet wat je nodig hebt. Ga daar naar op zoek. Maak voor jezelf helder wat jou nu helpt en wie je daar goed bij kunt gebruiken (en wie niet). Kom je er niet uit of is de put toch dieper dan goed voor je is, maak dan een afspraak met je huisarts. Ontvang je een uitkering, deel je zorgen en gedachten dan ook met je werkcoach. Zij weten wat je doormaakt. Misschien hebben ze tips voor je of kunnen ze je doorverwijzen naar een instantie.
Vrijblijvend kennismaken?
Ben je benieuwd naar een coachtraject? Wil je iets afstemmen? Plan dan zelf een kennismakingsgesprek in of laat via mijn website een bericht achter, dan neem ik contact met je op.
Ik ga graag met je in gesprek om te onderzoeken wat jij nodig hebt om antwoorden te vinden op je loopbaanvraag of je werksituatie te verbeteren.
– Manon Erich